Thuiskomen

Eindelijk was het weer zover en vertrok ik 4 februari met een backpack vol spullen voor iedereen daar naar Guatemala. Al om half 5 reden we naar Schiphol. De eerste vlucht naar Londen begon meteen goed, nog voor we in de lucht waren zat er al iemand precies achter me over te geven... De overstap naar Miami was goed te doen, maar dat vliegtuig zat helemaal vol, zodat ik niet echt comfortabel kon slapen. De douane in Miami was zoals gewoonlijk weer verschrikkelijk, wat een onbeschofte hufters! Ook bij het controleren van de handbagage had ik blijkbaar iets niet goed gedaan en met veel gesnauw en lelijke blikken werd m'n tas doorzocht. Ik dacht meteen dat de frikadellen voor Tessa in beslag genomen zouden worden, maar daar werd zomaar niet naar gekeken. Toen kon ik eindelijk buiten een paar sigaretjes roken, heerlijk in het zonnetje. Daarna nog een paar uur rondhangen op het vliegveld en het volgende vliegtuig in. Al snel na het opstijgen werd ik hartstikke beroerd en heb ik een half uur rond de toiletten gehangen voor het geval dat. Maar uitendelijk ging het wel weer en zodra ik zat viel ik helemaal in coma en kon ik maar moeilijk wakker blijven na de landing. Met maar een half uur vertraging kwam ik om 21.00u aan in Guate, waar Tessa me op stond te wachten. Erg stoer hoe ze door de chaos van de hoofdstad reed, het was meteen weer helemaal bekend met alle auto's zonder verlichting en niemand die de verkeersregels kent. En dan weer dat heerlijke gevoel als je over de hobbelstenen Antigua binnenrijdt. Er wachtte me een warm welkom van Edgar, m'n huisbaas, die m'n spullen al had klaargezet die ik de vorige keer in bewaring had gegeven.
Na een korte nacht vanwege de 7 uur tijdsverschil maar meteen gaan pinnen, wat zomaar lukte met weer een nieuwe pas, naar de Bodegona om m'n boodschappen te doen, een mobieltje gekocht en even lekker met Isolde gebeld en in m'n kleine kamertje m'n backpack uitgepakt. Daarna op naar m'n Guatemalteekse papa van de dierenwinkel op de markt. Wat leuk om hem weer te zien! Toen ik hem vertelde dat ik blij was dat hij daar nog zat, omdat ik anders geen idee had waar ik hem kon vinden, zei hij dat hij me wel z'n huis zou laten zien. Hartstikke goed, wanneer? Nou, nu meteen. Dus onder protest sloot hij meteen z'n winkel, z'n knecht mocht buiten wachten. Er kwamen alweer wat mensen aanlopen, het is daar altijd hartstikke druk, maar hij riep dat ie zo terug was. Ik dacht dat we ergens in Antigua langs z'n huis zouden rijden, maar we reden helemaal de heuvels boven Jocotenango in, zeker een kwartier rijden. M'n mond viel open toen we aankwamen, een gigantisch huis met 2 verdiepingen, dat had ik hier nog nooit gezien. Een hele rondleiding gehad langs de 8 honden, een kamer met een eekhoorn en één helemaal vol met vogels. Was echt prachtig. Daarna op ons gemak bij de vijver met waterval wat gedronken en daarna terug naar Antigua, waar een hele rij voor de winkel stond. Vrij lullig...

Het lukte me zomaar om, ondanks m'n jetlag, redelijk laat te gaan slapen, maar de eerste week was ik elke ochtend tussen 6 en 7 uur wakker, waardoor ik later in de ochtend of 's middags een dutje moest doen omdat ik weer doodmoe was. Dus weinig gedaan, eerst maar weer eens in het normale ritme komen. Even geskypt met thuis om te laten weten dat ik goed was aangekomen, waarbij het me opviel dat ik Spike niet hoorde, die normaal altijd meteen op m'n stem reageert. Maar al vroeg de volgende ochtend kreeg ik een mailtje van ma dat Spike toen dood in z'n kooi lag, was net overleden. Dus helaas hadden de overstap naar ander voedsel en nieuwe speeltjes om het kaalplukken van z'n nek tegen te gaan geen baat gehad. Toen heb ik wel een paar rotdagen gehad, maar gelukkig kwamen Isolde en Yashaiya langs voor wat afleiding en daarna kwam Tessa me ophalen om me mee te nemen naar hun nieuwe huis. En dan staat je heel wat te wachten als je binnenkomt, met 23 honden in de tuin! Ze had net die dag weer een hond van de straat geplukt, een broodmager ding, heel zielig onze Jetje.
Dus met een paar dagen vertraging ging ik pas op zaterdag naar Santa Ana om Boef op te halen. Nog voor ik bij de deur was had ik al 2 kinderen om m'n nek hangen en binnen wachtte me een grote verrassing, er liepen nu 2 katten en 3 honden rond. Maar de nieuwe hond bleek de pup van Boef te zijn. Oso(=beer) is 2 maanden oud en 3 andere pups waren dood geboren. Boef werd meteen helemaal gek toen ze me zag. Ik werd helemaal ondergelebberd en ze bleef maar om me heen springen, waarbij ze zelfs Oso steeds omver liep. Tony was er niet en ik wist niet of ik Boef nu mee kon nemen, dus na wat met de zieke, graatmagere moeder van Tony te hebben gepraat(wat niet meevalt, want ik begrijp haar meestal niet en zij mij ook niet)en een babbeltje met Terre, die daar nog steeds in een hutje woont met haar 3 kinderen, wilde ik nog met Nando(die daar altijd heeft gewoond maar pas was verhuisd) naar hun nieuwe kamer gaan. Maar zodra ik de deur opendeed was Boef niet tegen te houden, ze wilde meteen met me mee. Bij Nando was alleen z'n jongste zusje thuis, dus na een tijdje naar Chichi gelopen, die daar om de hoek woont. Ook hier een warm welkom van z'n hele familie en eindelijk z'n vrouw ontmoet, waar hij de vorige keer dat ik hier was mee was getrouwd. Daarna Boef weer naar huis gebracht, die vastgehouden moest worden toen ik de deur uitging omdat ze meewilde. Gelukkig zag ik op internet dat pups vanaf 8 weken niet meer bij de moeder hoeven te zijn, dus kon Boef de volgende keer met me mee.

De tweede week heb ik gevuld met regelmatig naar Santa Ana lopen om Boef op te halen en weg te brengen, die als ze hier is als vanouds als een schaduw om me heen hangt, boeken lezen in het zonnetje op het dakterras, door Antigua slenteren, 2 keer in de week met Tessa mee kickboksen en met Isolde en Yashaiya afspreken. Heel grappig, hij praat nu Engels, Nederlands en Spaans, maar ik versta er weinig van, dus moet Isolde steeds ondertitelen. Ook is ie gek op motors en elke keer als hij er één ziet(en dat is erg vaak...), begint ie te roepen. Pas nadat ik al een paar keer in Santa Ana was geweest, heb ik Tony weer gezien, maar hij is zo mogelijk nog irritanter geworden, we maken alleen maar ruzie(wat nog niet meevalt in het Spaans!).
In Antigua is het meeste hetzelfde gebleven, wel weer een aantal winkeltjes en restaurants gesloten of naar een blok verderop verhuisd. Gelukkig zat Luis van het restaurantje in de 1e Avenida er nog wel, zodat ik meteen op de hoogte was van de laatste nieuwtjes(zoals dat Rosa, m'n oude huisbazin, was overleden). Bij m'n oude school en Claudia van de wasserette is het ook altijd gezellig om even langs te gaan. Heb een paar keer gehad dat ik op straat werd aangesproken dat ik weer terug was, maar wist dan niet eens wie het waren...Ook m'n 2 Amerikaanse buurvrouwen ontmoet. Die in mijn oude kamer zit is wat ouder en redelijk vreemd, ze zit hier regelmatig een half jaar maar praat maar 3 woorden Spaans. De andere Amerikaanse is vreselijk zweverig en zij zeggen geen woord tegen elkaar, kunnen elkaar blijkbaar niet uitstaan. Beneden zit nog een Japanner, maar die zie ik nauwelijks. Edgar komt regelmatig een babbeltje maken of me wat vruchten brengen uit z'n tuin. Daar is hij zo trots op, dat toen hij even met Maaiken(die hier ook heeft gewoond)op Skype was, hij met m'n laptop naar beneden liep en een hele rondleiding door de tuin gaf. Ik heb het gezellig met iedereen hier in huis, behalve 's avonds, rond half 10 is het hele huis donker en doodstil. En Edgar is zo behulpzaam. Ik had zomaar de eerste 2 dagen geen last van muggensteken, maar al snel zat ik weer helemaal onder. En jeuken! Maar na een tijdje kwam ik erachter dat ik er steeds ´s morgens mee wakker werd en de plekken werden steeds raarder. Ik liet het aan Edgar zien en zei dat ik dacht dat het van bedbugs kwam. Dat idee had hij ook, dus hij liep meteen mee naar m´n kamer, al het beddengoed afgehaald en gewassen, m´n matras naar buiten gesleept, ingespoten en de hele middag met de kussens in de zon laten staan. Heeft tot nu toe goed geholpen, de rare plekken zijn al veel kleiner geworden en er is niks meer bijgekomen.
Met mijn Spaans gaat het goed, behalve als ik moe ben, dan moet ik erg zoeken naar de goede woorden. Ook gaat het weleens verkeerd als ik voor Edgar iets moet vertalen aan m'n buurvrouw, sta ik opeens Nederlands tegen d'r te praten...

Eindelijk was Cuaresma begonnen(de 40 dagen voor Pasen)en wilde ik naar de eerste velación(bijbelafbeelding in de kerk). Volgens Edgar was deze in San Felipe. Loop ik 's middags heel het eind ernaartoe, blijkt het al 's woensdags geweest te zijn. Was ik even vergeten dat de eerste velación altijd op woensdag is en de rest op vrijdag. Nu bleek hij in Santa Catarina te zijn. Dat kwam mooi uit, want ik moest 's avonds naar het Kidsrestaurant in San Gaspar, wat er bijna tegenover ligt. Dus na het leuke etentje met Laura en Anouk, 2 vrijwilligers van Tessa, naar de velación gelopen. We waren al een stuk langs een hele rij mensen gelopen, totdat we doorhadden dat dit de rij voor de kerk was. Heel onbeschoft maar ergens aangesloten. Maar het schoot niet op en Laura moest al snel weg, dus zijn we nog onbeschofter een stuk doorgelopen en daar weer aangesloten. Wat een mensen, ook het hele plein stond vol bij alle eetkraampjes. Daarna met Erick en Alice, die bij Tessa werken, terug naar Antigua gegaan, waar we gelukkig zagen dat er in de kathedraal ook nog een velación was, wel even met een 7-koppige draak met allerlei lichteffecten en rook, was erg grappig. Daarna snel naar bed, want zaterdagochtend kwam Tessa me al om 4.15u ophalen om naar Huehuetenango te gaan, samen met Carolina en Yëyson(gewoon uit te spreken als Jason). Tessa wordt elk jaar door een groep Amerikanen gevraagd om de baby's met hazelippen en ondervoeding te beoordelen. Na een rit van bijna 5 uur waren we eindelijk in het eerste ziekenhuis, waar een plaatselijke medewerker van T.E.S.S Unlimited ons opwachtte om naar een baby te kijken. Daarna door naar een ander ziekenhuis. Wat een chaos; een pleintje vol met mensen, kinderen, baby's, gejank en geen kamertje vrij voor ons. Na wat heen en weer gesjouw hadden we een plekje en werd de eerste baby met een hazelip meteen binnengebracht. De meeste baby's hadden erg jonge moeders waar nogal eens geen woord mee te wisselen was omdat ze geen Spaans spraken maar een inheemse taal. Ook waren de meeste niet al te snugger, dus het duurde even voordat je het idee had dat ze er ook maar iets van snapten. En dan zie je baby's van een paar maanden die sinds hun geboorte nauwelijks zijn aangekomen en één of andere gigantische doek als luier aanhebben. Er werden melk en vitamines meegegeven, zodat ze geopereerd kunnen worden als ze een normaal gewicht hebben. Echter halverwege de evaluatie werd Tessa naar de directeur van het ziekenhuis geroepen, die nogal kwaad was dat wij daar waren want hij wist van niks. Ook kreeg iedereen een briefje mee met een datum voor de volgende controle, maar hij dacht dat er dan al geopereerd zou worden, en dat we de melk aan het verkopen waren. Na dit gesprek kwamen er nog een paar baby's, maar na de achtste waren we al klaar. We wilden net een broodje gaan eten, toen de directeur kwam binnenstormen dat we binnen 10 minuten weg moesten zijn, anders zou hij de bewaking en de politie bellen. Ook begon hij te schreeuwen naar de 2 Guatemalteekse vrouwen, dat hij foto's van ze had laten maken en weet ik niet wat voor dreigementen. Pff, af en toe is het zo'n belachelijk land hier. Dus we pakten alles maar in en maakten dat we wegkwamen. Door al dit gedoe was Tessa nogal van de leg en we zaten flink te praten in de auto, waardoor ze niet doorhad dat ze verkeerd was gereden. Na een uur kregen we een raar stuk weg en gevraagd of we goed gingen, maar die jongen zei van wel. Na 1,5 uur nog maar eens gevraagd en toen bleken we al dicht bij de Mexicaanse grens te zitten! En dan kun je nergens een andere afslag pakken, maar het was gewoon weer 1,5 uur dezelfde weg terug. Komen we 's avonds ook nog eens in vreselijk dichte mist terecht, wat normaal al niet fijn is, maar hier is het helemaal doodeng. Geen straatverlichting, slecht zichtbare belijning en je weet nooit of je mensen, honden, fietsers en rijdende of stilstaande auto's zonder verlichting tegenkomt. Een aantal auto's reden gewoon met de alarmlichten aan, maar Tessa weet nu waar het mistlicht zit. Eindelijk om 21u waren we terug in Antigua, wat een dag!

Zondag 21-2 was het zover: de 1e processie van Santa Catarina! Alice en Erick, ook Cuaresma-liefhebbers, kwamen me om 11 uur ophalen en we zijn bijna tot San Gaspar de processie tegemoet gelopen. Onderweg de mooie alfombra's(“vloerkleden”, zie foto's)bekeken en daarna de mooie processie. Daarna de processie weer ingehaald om nog een keer te kijken, geluncht bij El Calvario waar Isolde en Yashaiya waren aangehaakt, toen terug naar Antigua om bij La Merced alles nog eens te bekijken en om 19u was ik, lekker roodverbrand, weer thuis. Alleen had ik hem nog niet in het donker gezien, dus op het handige processieroutekaartje gekeken waar hij ongeveer zou zijn, een paar blokken verder gelopen en daar kwam ie alweer aan. Meteen weer een file in de straat, want op vrijdag is het megadruk met iedereen die voor het weekend naar Antigua komt, maar op zondag moet iedereen weer weg wat af en toe niet meevalt met de processie die ergens rondbanjert.

En dan nog het weer waar jullie in het koude Holanda natuurlijk erg benieuwd naar zijn: zon, zon, zon, af en toe een dag wat bewolking, nog meer zon en dan is het dichtbij de 30 graden! Heerlijk!!!

Foto's: http://jessicans.mijnalbum.nl

Liefs Jessica