Het dagelijkse leven in Guate

De eerste week van februari was ik door Tessa meegevraagd op operatieweek bij Lago de Atitlán. Er kwam een heel team van chirurgen, verpleegsters, anesthesisten e.d. om kinderen en enkele volwassenen met hazelippen te opereren. T.E.S.S. Unlimited had alles rondom deze megaoperatie geregeld en alle patiënten gevonden. We gingen met Yvonne, een Nederlandse fotografe, en een Amerikaanse op weg naar het vliegveld om het team van voornamelijk Amerikanen op te halen, die met verschillende vluchten kwamen. Er was zelfs een Nederlandse arts bij. Na een paar uur was iedereen geland en zaten ze in een chickenbus met alle bagage erbovenop. De patiënten met familie kwamen vanuit San Gaspar met een andere chickenbus, begeleid door 3 Guatemalteekse medewerkers. Bij het meer zaten we in een erg mooi complex, gezellig met z'n drieën op een kamer. We begonnen met de evaluatiedag, waarbij alle gegevens ingevuld moesten worden en foto's van voor de operatie. De dagen erna werden er dagelijks 8 patiënten geopereerd, 4 per chirurg. Ik mocht ook bij een operatie zijn, was erg interessant om te zien hoe alles laag voor laag gehecht werd. Yvonne was mee om foto's voor een kalender te maken waarbij ik moest assisteren, aangezien zij geen Spaans spreekt. Dus daar stond ik opeens achter een camera de aandacht van de baby's te trekken, mutsjes op te zetten en met een hand achter een deken te zorgen dat er niemand omviel. En Yvonne stond de raarste dingen te doen om de aandacht te trekken, ik zal “we dansen de samba” niet meer snel vergeten! Alleen heel vervelend dat wij allebei zo slecht zijn in gezichten onthouden, want we hadden al snel geen idee meer of iemand nou al was gefotografeerd of niet...Maar die Amerikanen, het is zo niet mijn slag volk. Een aantal waren net een stel verwende kinderen. Al snel was het ontbijt in hun luxe hotel niet goed genoeg meer, of Tessa maar even voor een ontbijt in het ziekenhuis wilde zorgen voor 30 man. Ook werd na een paar dagen de één na de ander geveld door allerlei klachten, waar ze allerlei onzin redenen voor verzonnen. Of het lag aan bepaald eten, maar het meeste had ik ook op en ik had nergens last van. En dan kwam er weer iemand bij Tessa, die het dan net vreselijk druk had met een hoop geregel, dat ze zaterdags in Antigua wel naar de kapper wilde en dat er even een afspraak gemaakt moest worden.
En dan al die verschillende patiëntjes. Het merendeel waren baby's, maar er was bijv. ook Karina, een 9-jarig vreselijk lief meisje, die er met haar net zo lieve vader was. Ze woonden dichtbij de Mexicaanse grens, een stuk of 9 kinderen en Karina was nog nooit naar school geweest omdat haar ouders bang waren dat ze gepest zou worden. Ook kwamen en donderdag nog 2 kinderen binnen met hun vaders. Tessa was al een jaar bezig om ze geopereerd te krijgen, want hun familie vond het niet echt nodig. Reinaldo, een jongen van 14 jaar met nog veel meer problemen dan alleen z'n hazelip. De vrouw die hun tijdens de reis had begeleid vertelde dat pa heel de reis niet naar z'n kind had omgekeken en zelfs niks had gedaan toen hij een epileptische aanval had gekregen in de bus. Maar het vreemde was dat pa in het ziekenhuis toch wel lief voor hem was en de ochtend van de operatie meerdere keren zat te huilen. En het andere kind was 2 jaar en had precies het minimum gewicht om geopereerd te worden, nl. 10 pond...
Vlakbij ons hotel was het patiëntenhotel, waar we ook een kijkje zijn gaan nemen. Ik had al van verschillende ouders gehoord dat het, behalve het ziekenhuisgedoe, net een vakantie voor ze was. En dat snapte ik toen ik hun hotel zag, gigantisch groot met uitzicht op het meer. Heel veel verschillende kamers waar ze dan wel met een aantal moesten verblijven, maar plaats genoeg.
Het was elke ochtend voor 6 uur op, zodat we om 7 uur in het ziekenhuis waren om de ontbijttafel klaar te maken, foto's te maken van de patiënten die de ochtend na de operatie het ziekenhuis mochten verlaten, kijken hoe het met iedereen was en of de verpleegsters nog spullen nodig hadden en de eerste dagen assistente bij de kalenderfoto's. Tussendoor steeds de snacktafel bijvullen, wat een stel zoetekauwen, en de troep opruimen die ze achterlieten. En dan had ik 's middags meestal nog een paar uurtjes om me door m'n weeshuisboeken te worstelen. Na het avondeten lagen m'n kamergenoten rond 9 uur al in coma, dus was een gezellige boel! Ook weet Tessa maar weer al te goed hoe rustgevend het is om met mij op een kamer te liggen met al m'n slaapgeluiden, tandengeknars en één nacht was ze zelfs wakker geschrokken omdat ik lag te lachen in m'n slaap...
Vrijdagochtend ging het eerste groepje al weg, die hadden nog een hele lange reis te gaan. De laatste 4 van in totaal 36 patiënten werden geopereerd en 's middags was iedereen gekomen voor de laatste controle en groepsfoto's. Zaterdagochtend zat iedereen al op tijd in de chickenbussen en in de jeep, op weg naar Antigua. Het was een geweldige week geweest, heel interessant om een keer mee te maken, maar ik was blij dat we terug gingen, de heimwee was er weer aardig ingeslopen! En geen Amerikanen meer om me heen was ook even genieten.

Maar dat genieten was snel over toen ik me weer op m'n papierwerk moest storten. Was ook niet zo handig dat ik 4 projecten tegelijk had lopen. De week voordat ik naar het meer vertrok had ik een huis gevonden waarvan m'n mond open zakte toen de poort openging: liefde op het eerste gezicht! Het voldoet niet aan alle eisen die de raad stelt aan een weeshuis, maar wat hun allemaal willen is onvindbaar en het voldoet stukken meer dan het huis waar ik nu in woon. Het was niet compleet gemeubileerd, maar het belangrijkste was wel aanwezig. Dus na overleg met m'n baas tegen de makelaar gezegd dat ik dat huis wilde huren en hij zou me bellen als hij met de eigenaar van het huis had gesproken. Natuurlijk moest ik hem 's maandags bellen, maar hij had nog geen antwoord. Na een paar dagen weer begonnen met bellen, maar er werd niet meer opgenomen. En ik zat bij het meer, dus ik kon ook niet naar het kantoor. Toen ik hem eindelijk na een week te pakken kreeg, bleek hij voor een noodgeval weg te zijn geweest(en ja, waarom zou dan iemand anders van het makelaarskantoor het overnemen, veel te logisch). Maar het schoot maar niet op. Opeens moest ik papieren in komen vullen, maar er moest ook iemand garant voor me staan. En zie dan maar een Guatemalteek te vinden die een bankrekening heeft en geen schulden...Dit was toch gelukt, maar daarna werd het weer stil. Toen kreeg ik van m'n makelaar te horen dat hij wegging bij het kantoor en dat z'n baas de zaak overnam. En zij vertelde me opeens dat allerlei meubels niet inclusief waren, of ik die maar even maandelijks wil gaan afbetalen, en dat er nog een hoop spullen uit het huis gehaald gaan worden. Dus we zijn nu 6 weken verder en nog steeds aan het onderhandelen. Grrrr!
Ook moest de aanvraag voor mijn tijdelijke visum in werking gezet worden. Maar de advocaat hiervoor was steeds nauwelijks te bereiken omdat hij zonder secretaresse bleek te zitten. Op zoek gegaan naar een ander kantoor, maar die waren stukken duurder, dus toch maar blijven proberen bij de andere advocaat. Uiteindelijk heeft het wel een maand geduurd voordat ik hem alle papieren kon geven, maar de aanvraag is in werking gezet en over een paar maanden zou het in orde moeten zijn.
Bij de advocaat van de stichting moest er een nieuwe raad van bestuur geregeld worden. Gelukkig 7 Guatemalteken gevonden die hierin deel wilden nemen, maar toen moesten er kopieën van hun identiteitsbewijs naar de advocaat. Er was er één die haar id steeds vergat mee te nemen en op de dag dat ik toch echt alles moest gaan inleveren, was ze hem zelfs vergeten in Antigua. Zucht...Dit was ook allemaal net voor vertrek naar het meer, maar gelukkig werd de kopie toch nog geregeld en wilde Daniëlle hem afgeven bij de advocaat. Toen de advocaat het papierwerk klaar had gebeurde er zelfs een klein wonder, ik kreeg alle 7 Guatemalteken in 1 ochtend bij de advocaat om te tekenen. En dan heb ik natuurlijk nog al het “gewone” papierwerk voor het weeshuis, dat blijft een lopend project. Dus het is vaak frustrerend hoe langzaam en totaal niet logisch het allemaal gaat, 1 stap vooruit en 3 achteruit, maar gelukkig gebeuren er ook nog leuke dingen zodat ik niet alleen nog maar slapeloze nachten heb...Want Cuaresma, de 40 dagen voor Pasen, is begonnen, dus dat betekent dat overal de paarse vlaggen weer tevoorschijn komen. Op de vrijdagen de velación(bijbelafbeelding)bekijken in de kerk van de plaats die de zondag erna een processie heeft. Vorige week was de eerste processie die van Santa Catarina, waar ik woon, dus heb ik 's morgens gezien hoe de hele optocht de kerk uitkwam en 's avonds weer terug de kerk in. En ik geniet er weer met volle teugen van, ook van alle mooie alfombra's (soort van vloerkleden op straat of in de kerk, gemaakt van gekleurd zaagsel of dennennaalden met allerlei bloemen, fruit of maar net hoe gek de maker het wil hebben).

En af en toe gebeuren er van die typisch Guatemalteekse dingen waar ik me wel rot om lach. Zo rijden er tegenwoordig naast de gewone chickenbussen ook heel veel kleine busjes. Ik moest met een volle rugzak naar Antigua en het busje zat zo vol dat ik met nog drie anderen op de onderste tree stond. Maar vlakbij Antigua kwam er politie in zicht en moest toch echt de schuifdeur dicht. Geen idee hoe het is gelukt, maar met z'n drieën (en m'n rugzak)zo geschuifeld dat de deur dicht kon. Alleen was er geen plek meer voor de geldophaler, dus die rende achter het busje aan tot de eerste halte waar er mensen uit moesten en hij er weer bij kon. Nog zo´n busverhaal: Boef moest een injectie omdat ze een allergie heeft en zichzelf anders kapot krabt, maar het ging niet helemaal goed. Boef helemaal in paniek aan de riem trekken en toen we klaar waren rende ze als een gek naar de bussen vlakbij. Er stond een kleine chickenbus klaar voor vertrek, natuurlijk ook weer propvol. Toen de bus al was vertrokken, zag ik pas dat door al dat gedoe de bevestiging van d'r riem kapot was gegaan. Normaal blijft ze rustig bij me zitten of liggen in de bus, maar opeens schoot ze naar voren. Ik was bang dat ze in al d'r paniek zo de bus uit zou rennen, dus ik stortte me erachteraan, heb op heel wat voeten gestaan...Dus heel de bus was één chaos(nu heel grappig maar op dat moment echt niet!), maar ik kreeg haar weer te pakken. Stond ik daar met Boef en een kapotte riem, dus op m'n arm, een volle rugzak en schoudertas en nog een plastic tas in m'n hand. Gelukkig nam één van de passagiers m'n plastic tas over en na 5 minuten met een steeds zwaarder wordende Boef op m'n arm bood iemand me een zitplaats aan. Ook niet heel handig, hond, rugzak en schoudertas op schoot, maar wel stukken beter. Tsja, eigen vervoer is een steeds groter wordende droom van me.
Gisteren waren we met een stel gaan eten bij Monoloco en natuurlijk was ik een paar keer naar buiten gegaan om een sigaretje te roken. Ik had daar wat staan kletsen met de uitsmijter, maar die begon al meteen of we niet een keer koffie konden gaan drinken. Dus ik was al helemaal blij dat toen we weggingen hij net mensen moest controleren die binnenkwamen, zodat ik snel weg kon komen. Lopen we een eindje verder, komt er iemand aangerend met een briefje voor me met het telefoonnummer van de uitsmijter. Ja hoor, om je rot te lachen toch?!
En vorige week kwam ik thuis, zie ik een geluidsinstallatie in m'n tuin staan, allerlei mensen en een hoop muziek. Maar ik moest meteen weer weg, dus het zou allemaal wel. Maar toen ik terug kwam was het nog steeds een drukte van belang, dus maar eens gaan kijken. Stond er een hele professionele band met 4 danseressen te repeteren. De buurman kwam toch nog maar even sorry zeggen dat hij geen toestemming had gevraagd en of het goed was, maar aangezien hij blijkbaar de tuin netjes wilde hebben en het gras had gemaaid, had ik echt geen bezwaar. Dus daar zat ik opeens van een prachtig optreden te genieten, waardoor dan al het gedoe snel is vergeten(in ieder geval voor even)!


Foto's: http://jessicans.mijnalbums.nl

Liefs Jessica