Leuke dingen!

Twee weken geleden ging ik met Bregje, Anne, Klaas en Paige(de enige Amerikaanse)een weekend naar Lago(=meer)de Atitlán. Onderweg goed de gevolgen van alle regen van vorig jaar en dit jaar kunnen zien; veel kapotte wegen en zelfs een complete brug weg. Hier moesten we door een riviertje, maar er stond een vrachtwagen vast dus moesten we even wachten totdat deze losgeduwd was. In Panajachel een bootje naar San Pedro gepakt, waar we een leuk hotelletje vonden. Hier stond zelfs de complete vlonder onder water en was er een nieuwe overheen gebouwd. Het water stond wel 4 meter hoger dan normaal. Een lekker lui weekend gehad met boeken lezen in de hangmat en spelletjes doen op ons grote balkon. Ook wilde ik gaan paragliden. Ik had vrijdags al gebeld voor info en voor die 740 quetzal(65 euro)wilde Bregje ook wel mee. Heel de zaterdag geprobeerd die man te bereiken om te reserveren voor zondag, maar hij nam steeds niet op. Zondags maar via één van de reisburootjes gereserveerd voor maandagochtend. Om 8 uur werden we in een bootje gezet naar één van de dorpjes aan de overkant, waar we nog op zoek moesten naar Guy, onze gids. Met een pick-up gingen we hoger en hoger de bergen in. Nog een stukje lopen totdat we bij een kleine open plek aankwamen. Echt een geweldig uitzicht over het meer, waar je zelfs de 3 vulkanen kon zien die rondom Antigua liggen. Toen begon het lange wachten, want er stond te weinig wind. Ik wilde graag als eerste, want ik vond het toch best eng, maar vanwege de wind moest de lichtste eerst(was ik dus heel verrassend niet...). Na twee pogingen van Bregje, waarbij ze vlak voor de afgrond werd gestopt, gingen ze de derde keer de lucht in. Daarna was het bijna 1,5 uur wachten voordat ze met de bus en na een lange wandeling terug waren. Maar dat was met dat prachtige uitzicht niet zo heel erg. En toen was het mijn beurt! Ook ik rende twee keer op die afgrond af, waarna we toch moesten stoppen i.v.m. te weinig wind. De derde keer werd ik op het einde ineens naar achteren gesleurd en ik stopte al, maar Guy bleef maar "rennen" roepen. Dus ik rende van die afgrond af en we stortten meteen naar beneden, want de wind ging opeens liggen. Ik kon spontaan geen adem meer krijgen, maar Guy kreeg alles onder controle en ik kreeg m´n stoeltje onder me geschoven, zodat ik lekker kon gaan zitten genieten. Het was heel raar, maar wel geweldig! Ik was nog volop aan het filmen, toen Guy al zei dat ik recht moest gaan hangen, het(vreselijk kleine)landingsveldje was in zicht. Ik had maar een minuut of 10 in de lucht gehangen, echt veel te kort. Ik zag de koeien en boeren steeds dichter op ons af komen, maar we gingen naar een veldje net daarnaast. Ik bedacht me net dat we nog best hard gingen, Guy zat in m´n oor te schreeuwen wat ik moest doen en opeens knalden we op de grond. Het puntje van de parachute was net in een boom blijven hangen, waardoor we scheef waren gegaan en daardoor waren gecrasht. Daar lag ik met m´n helm scheef op m´n hoofd, meteen erg zere benen en helemaal verdwaasd. Guy ging eerst eens z´n parachute nakijken en kwam daarna mij rechtop zetten. Na een sigaretje was de ergste schrik voorbij en konden we er om lachen. Volgens hem was dit de eerste keer in 10 jaar dat hij een boom had geraakt. Natuurlijk, dat had ik weer. De boel ingepakt en naar de straat gesjokt, waar we al snel een lift hadden. Gelukkig had Bregje het aangedurfd om met de pick-up naar beneden te komen rijden, zodat we onderweg over konden stappen en naar San Pedro werden gebracht. Bij het hotel bleken vooral m´n benen al bont en blauw te zijn en ik had ook een flinke bult op m´n hoofd en een zere schouder. Maar ik heb er, op die eerste dag na, verder weinig last van gehad en het was het helemaal waard geweest! De spullen ingepakt en terug naar Pana, waar we de shuttle naar Antigua hadden.

De volgende dag was het 1 november, Día de los Muertos(dag van de doden)en ging ik met de drie Nederlanders en Chichi naar Sumpango voor het vliegerfestijn. Eigenlijk wilde Chichi rijden, maar hij wist niet precies waar het lag, dus via mijn oude school met de bus gegaan. Het bleek maar ruim een half uur van Antigua te liggen, dus lekker afgezet voor Q80,-. Er stonden weer prachtige vliegers en het was er erg druk. Na een rondje langs de vliegers gemaakt te hebben, gingen we op de begraafplaats kijken. Hier zaten hele families met een hoop flessen alcohol bij de graven, alles werd schoongemaakt, geverfd en versierd met bloemen en dennennaalden. Hierna op de tribune gaan zitten, want ze zouden gaan vliegeren. Natuurlijk begon het, lekker op z´n Guatemalteeks, zo´n 3 kwartier te laat, waardoor we al bijna terug naar de bus moesten. Toch nog een stuk of vijf vliegers de lucht in zien gaan. Was erg lachen, want met de eerste vliegers was er nauwelijks plek vrij gemaakt, waardoor die met een noodgang in het publiek neerstortten. De bomberos(brandweer)moesten erbij komen om de mensen verder naar achteren te drijven, lekker ongeregeld zooitje. Maar één vlieger bleef lang in de lucht, met veel oh´s en ah´s vanaf de tribune. Helaas konden we de nog grotere vliegers niet meer zien, want de bus stond te wachten.

Woensdag moesten we nog afspreken hoe laat we naar het vliegveld zouden gaan om Maaiken op te halen, toen ze me belde dat ze vastzat in Miami en de volgende middag pas zou aankomen. Ik liep met Boef in Antigua toen ze belde dat ze er was, maar verkeerd was afgezet. Haar snel opgehaald en naar ons huis gebracht. We lopen nu als vanouds overal samen rond, er wordt weer regelmatig gevraagd of ze m´n zus is en we hebben al heel wat Yahtzee gespeeld. Ook fijn dat ze m´n nieuwe bankpas had meegebracht. Ik had de andere nog maar drie keer gebruikt toen ie het niet meer deed. Daarna m´n creditcard gebruikt, wat erg duur is, maar die deed het na drie keer pinnen ook niet meer. Gelukkig doet de nieuwe pas het nog steeds.
Het eerste weekend hier van Maaik wilden we lekker gaan stappen, maar dat ging door de tweede presidentsverkiezingsronde niet door. We hadden ´s middags al gehoord dat er geen alcohol geschonken zou worden en in de supermarkt zagen we dat alle planken met flessen alcohol waren afgeplakt met vuilniszakken. Ook belden de anderen die mee zouden gaan weer af, zij hadden al gehoord dat er niks te doen zou zijn. Maar wij wilden het toch zelf zien. En inderdaad was het erg rustig, Sinventura zelfs gesloten, nauwelijks muziek te horen en alle alcohol was weggehaald. Dit blijkbaar om te voorkomen dat het met het stemmen op zondag uit de hand zou lopen. De anderen zaten in San Gaspar, waar we toen met een hoop alcohol naar toe zijn gegaan, die we gewoon in een tienda hadden kunnen kopen. Lekker logisch.Een erg gezellige spelletjesavond gehad, het pokeren gaat me steeds beter af.

Afgelopen dinsdag gingen we met een stuk of 40 kinderen van Tessa´s stichting naar de dierentuin in de hoofdstad. Er was een chickenbus gehuurd en daar gingen we met het zooitje ongeregeld. De kinderen waren tussen de 6 en 14 jaar, de oudere jongens zochten elkaar meteen op. Ook wilde een meisje uit mijn groep bij een vriendinnetje in een andere groep, dus toen had ik er nog maar 2. Met nog wat vrijwilligers en hun uitgedunde groepjes op ons gemak door de dierentuin geslenterd. Deze was niet al te groot, maar gelukkig waren de dierenverblijven wel redelijk groot. Wel zaten er veel dieren alleen. Op de middag moesten we allemaal bijeenkomen bij de Pollo Campero voor de lunch. Dit is de erg populaire nationale fastfoodketen, maar was vrij smerig eten. De kinderen vonden het wel lekker. Opeens was iedereen na het eten verdwenen, dus zijn Maaik en ik maar bij de achtergebleven tassen in het zonnetje blijven zitten(echt heel vervelend), terwijl de anderen 2 uur bezig zijn geweest om alle kinderen te verzamelen. Uiteindelijk was iedereen terecht en konden we weer de chickenbus in. Ik had verwacht dat iedereen moe zou zijn, maar het was één gekkenhuis in de bus. In de bochten zat iedereen elkaar plat te drukken, de muziek ging steeds harder en er werd gedanst en gegild. Ik was blij dat we er in Antigua met toeterende oren uit konden.

Woensdag wilden we mee gaan helpen met het koken voor de daklozen. Het daklozenproject is t.o.v. vorig jaar erg veranderd. Er worden geen rondes meer gelopen, maar er zijn nu twee lunches per week en op zaterdagmiddag zit er een dokter, die vrij goed bezocht wordt. Het project wordt geleid door een Nederlandse, maar die is er nog maar een paar maanden, en een Guatemalteekse. Ik had al eerder contact gezocht met Marjolijn, dat ik graag weer iets voor de daklozen wilde doen, maar ik hoorde er steeds maar niks van. Dus waren Maaik en ik vorige week gewoon binnengelopen bij de comedor om te kijken hoe het was bij de dokter. Er waren zes verpleegsters die met een opleiding bezig zijn, maar de dokter was er 3 kwartier later nog niet, dus zijn we maar weer gegaan. Ook bij het koken waren er al heel wat dames aan het snijden en koken, daar stonden we alleen maar in de weg. Dus helaas zit het er deze keer niet in dat ik iets voor dit project kan doen, jammer.

Foto´s: http://jessicans.mijnalbum.nl

Liefs Jessica