Eindelijk: de quetzal!!

Vorig weekend waren we eindelijk op zaterdag met een hele groep uitgeweest, was vreselijk gezellig. Zondags konden Maaiken en ik op ons gemak uitslapen en de tas inpakken, want we hadden pas om 2 uur de shuttle naar Biotopo del Quetzal. Ik heb al sinds een paar jaar een lichtelijke obsessie om een quetzal, de nationale vogel van Guatemala, te zien, maar ze zijn hier bijna uitgestorven en vorig jaar was het niet gelukt in de Biotopo. We hadden al van iemand gehoord die er 3 weken voor ons was, dat zij er vier had gezien. Dat gaf hoop! Na 4,5 uur kwamen we aan na ook hier weer heel wat stukken slechte en weggeslagen wegen. Na een heerlijk maaltijd lagen we vroeg op bed, aangezien de wekker al om half 6 afliep. Het was er vreselijk koud, dus ik heb de hele nacht van top tot teen onder de vier lagen dekens gelegen. Na een half uur wachten nog geen quetzal gezien, dus ik begon het al op te geven, maar daar was ie dan, een prachtige quetzal hoog in de boom. Hij bleef regelmatig even stil zitten, dan vloog ie weer een stukje verder en was het zoeken waar ie was gebleven, maar het duurde toch bijna een half uur voordat ie helemaal verdween. Zo hadden we mooi alle kanten gezien, met de dieprode borst en prachtig lange staartveren die zo mooi waren toen ie wegvloog. Opeens bleek er nog een quetzal in dezelfde boom te zitten, maar die vloog helaas al na een paar minuten weg. Er was nog een kans dat ze terug zouden komen, dus de rest van de dag daar spelletjes zitten spelen zodat de eigenaresse of d´r dochter ons konden waarschuwen, maar niks meer gezien. Aan het eind van de middag maar weer eens in beweging gekomen en een wandeling door het bos naar de rivier gemaakt.
Ook de volgende ochtend zaten we al om 6 uur naar de bomen te turen. En ja hoor, er kwam er weer één aanvliegen, maar na een minuut was ie al verdwenen. Na een half uur kwam de eigenaresse aanrennen dat er een quetzal aan de andere kant zat.We waren met z´n zevenen en heel grappig, meteen stoof iedereen achter haar aan. Zat ie bij onze kamer in een boom, maar met z´n rug naar ons toe en achter een hoop takken en bladeren, dat was jammer. Maar ik was al helemaal blij, eindelijk was het gelukt om ze te zien! Ik had ´s nachts erg slecht geslapen, dus na een dutje de spullen gepakt en gaan staan wachten op een bus naar Cobán. Die kwam zomaar al na een minuut, maar vlak voor Cobán was de weg versperd. De bus draaide om en ging via een smal zandweggetje verder, waarna we via wat dorpjes eindelijk weer op de goede weg uitkwamen. Het was een mooie route, maar i.p.v. ruim een uur hadden we er 2,5 uur over gedaan. In Cobán moesten we op zoek naar de shuttle naar Lanquín. Na lang wachten zat ie eindelijk vol, kwamen er nog een aantal mannen aangerend. Deze doken ook nog in het busje, waardoor de deur niet meer dichtkon. Een andere man die al een zitplaats had, gaf het maar op en stapte uit, toen konden we eindelijk gaan. Vreselijk oncomfortabel met iemand die met z´n arm op m´n schouder hing om de leuning achter me vast te houden. We waren net de stad uit toen het busje stopte, de mannen die over iedereen heen hingen uitstapten en via het trappetje het dak opklommen om zo nog 2,5 uur verder te reizen. Binnen 10 minuten lag zowat iedereen te slapen, omdat die kleine Guatemalteekjes hun hoofd tegen de rugleuning konden leggen. Maar ja, Maaik en ik staken daar met kop en schouders bovenuit en zaten tegen elkaar aangeplakt, dus slapen lukte niet. Maar het was een mooie route, dus maakte niet uit. Het laatste uur naar Lanquín gaat via een onverhard pad, dus we werden redelijk door elkaar geklutst. En toen kwam het betalen... De bijrijder had gezegd dat het 35 quetzal was, maar we zagen iederen 20 betalen, dus wij ook. Na een hele discussie zakte het naar 30, maar wij vertikten het. Op een gegeven moment, in the middle of nowhere, stopte de bus, de chauffeur ging aan de ene kant bij ons raampje staan en de bijrijder aan de andere kant, of we die q10,- wilden betalen. En waar in Nederland iedereen zich ermee zou gaan bemoeien, bleef hier de bus doodstil. Ik vroeg aan een andere passagier wat hij had betaald, maar die klojo zei doodleuk q30,-. Het ging om nog geen euro, maar het was gewoon een proncipekwestie. Waarom moeten wij meer betalen dan de anderen? Maar de situatie werd er niet beter op, dus hebben we uiteindelijk maar betaald en kwamen we wat later pisnijdig, sjachrijnig, moe en bezweet aan in Lanquín. Na een wandeling door het dorp kwamen we aan bij El Retiro, een mooi complex langs een rivier met allemaal houten hutjes. Ik had al dagen vantevoren een kamer gereserveerd met badkamer, bleek er alleen nog een hutje te zijn zonder badkamer en moesten we de algemene douche- en wcruimte gebruiken. Daar werd m´n humeur ook niet beter van. Na wat gepruttel hebben we ons toch maar geïnstalleerd in onze houten hut, waar het gelukkig na zonsondergang wat afkoelde, het was er erg warm. Ze hebben hier geweldige buffetten, elke avond een ander thema, en heerlijk en veel gegeten. ´s Nachts vreselijk geslapen op het matras dat in het plastic zat wat vreselijk kraakte en het hoeslaken raakte steeds los, waardoor ik op dat vieze plastic lag. We moesten weer vroeg op want we gingen naar Semuc Champey. Dit is een heel mooi natuurgebied met waterterrassen, waar aan het begin van die terrassen de rivier eronder verdwijnt om 300 m. verderop weer uit een grot tevoorschijn te komen. Je kunt ook een tour door die grotten doen en aan het eind van de waterterrassen naar beneden in de rivier springen, maar dat is allemaal niks voor mij, wij hadden alleen het vervoer geregeld. Met z´n allen achterin een pack-up ging het al hotsend en botsend ruim een uur over een smal paadje. Weer wat blauwe plekken erbij. In Semuc genoten van alle vlinders en libelles, het prachtige water en de visjes die aan je benen en tenen kanbbelden. Ik had op de terugweg mooi een plaatsje voorin, was een stuk comfortabeler.

We hadden al besloten om niet nog een dag, al heerlijk luierend aan de rivier, daar te blijven, maar lekker de volgende terug naar huis te gaan. Na weer een slechte nacht moesten we ook donderdag vroeg op voor de shuttle om 8 uur, rechtstreeks naar Antigua. We waren mooi de eersten in de bus zodat we de beste plaatsen konden kiezen. Daarna moesten we bij een ander hostel nog een hele lading mensen ophalen. Dit duurde en duurde maar, alles was nog aan het uitchecken, iemand wilde nog water gaan kopen, maar uiteindelijk konden we gaan. Al na een uur begon het gezeik dat er één naar de wc moest en de ander wilde nog steeds water kopen. Dus hadden we al snel een stop, waar bleek dat ook twee mensen zo blut waren dat ze de bus nog moesten betalen en hier moesten pinnen. Eindelijk had iedereen z´n inkopen gedaan, gepind en was naar de wc geweest, kwam er een vrouwtje de winkel uitrennen met pasjes die iemand was verloren. Zucht. Niet al te veel later werd er weer gestopt om te tanken en moest er nog steeds gepind worden omdat één bankpas niet werkte bij de andere stop. Toen was het Guatemalteekse vrouwtje dat ook meereed opeens verdwenen, daarna was de chauffeur weer pleite, maar uiteindelijk gingen we weer verder. Pff, wat een vreselijke groep. Na een uur begon het steeds harder te regenen, werd er weer gestopt en moesten alle tassen van het dak in het busje, was nog een hele volksverhuizing. Hierna hadden we gelukkig alleen nog een lunchstop bij een restaurant dat al helemaal in de kerstsfeer was. Tsja, blijft raar met 30 graden. Na nog een hele tijd in de bus met nogal wat bijna-aanrijdingen met straathonden en een kudde geiten, een straat midden door een drukke markt en een chauffeur die steeds harder ging rijden, waren we eindelijk om half 5 in Antigua. Ook hier had het geregend, erg raar. Gelukkig was het vrijdag weer een strakblauwe lucht. Ik had na alle harde bedden, slechte nachten en busritten wel behoefte aan een massage, dus hadden Maaik en ik een uur geboekt. Maar erg ontspannend was het niet, ze deed me best wel pijn, waardoor ik er een zeer hoofd en been aan overhield. We zaten gisterenochtend al helemaal klaar om naar het zwembad te gaan, werd het steeds bewolkter, dus had ik zomaar tijd om dit verhaal te schrijven. Gisteravond weer een leuk Sinventura-avondje gehad.

Het wordt hier steeds drukker in huis. Toen ik een paar weken geleden terugkwam van het meer bleek er beneden in de "garage" opeens een winkeltje te zitten waar de hele dag twee meiden rondhangen(klanten komen er nauwelijks). Vorige week kwam ik nog halfslapend m´n deur uit, liepen er twee hondjes en een kat rond die met een Canadese in het kleine kamertje tegenover me wonen. Daar zit ook nog tijdelijk een vriendin bij die hier op vakantie is. Daarnaast zit de dochter des huizes en beneden is het appartement blijkbaar ook bewoond, geen idee door wie. Hiernaast woont onze huisbaas Edgar met vrouw en zoon en dan lopen er nog een hond, konijn, twee schildpadden en twee vogels rond. Ook lopen er regelmatig allerlei vreemden rond, familieleden ofzo. Toch is het meestal vrij rustig en is Edgar echt een geschikte vent. Als er iest is lost ie het meestal vrij snel op(zoals al drie keer m´n koude douche). Ik had een keer een erge allergische reactie op Boefje´s vieze vacht voordat ik d´r kon laten wassen en liep de hele ochtend te niezen. Kwam Edgar aanzetten met thee getrokken uit bladeren uit z´n eigen tuin en het hielp echt. Ook hebben we een hele rondleiding door de tuin gehad met allerlei fruitbomen en komt hij regelmatig fruit uit die bomen brengen.

Helaas zijn m´n laatste dagen hier aangebroken en heb ik al helemaal gepland wat ik nog op welke dag moet doen. Bah, dan begint het afscheid nemen weer, heb ik zo´n hekel aan. Ook is m´n werkplanning al doorgemaild, dus ik kan me al verheugen op vijf dagen om 7 uur beginnen, en dat met m´n jetlag...

Tot snel,

Jessica

Foto´s: http://jessicans.mijnalbum.nl