Afscheid

Natuurlijk heeft het weer langer geduurd dan de bedoeling was, maar hier nog een laatste verslag. Niet te geloven dat ik 3 weken geleden nog in Antigua rondliep met het zonnetje op m'n bol. Nu heb ik al twee 40-urige werkweken achter de rug en heb ik het alleen maar koud!

M'n laatste zondag in Antigua was ik de hele ochtend druk bezig geweest met m'n vorige verhaal, toen snel lunchen met het geweldige uitzicht van Café Sky en door naar Santa Ana om Boef op te halen. Hiervandaan gingen we naar de housewarming van Klaas en Anne. Zij waren een paar weken daarvoor begonnen met de zoektocht naar een appartement in Antigua en ik had gehoord dat mijn eerste appartement beschikbaar was. Ik was met ze er naar toe gegaan en van alles wat ze hadden gezien vonden ze deze het beste. Leuk, op bezoek in m´n oude, blauwe huis. We hebben een paar uur op het dakterras gezeten met een geweldige zonsondergang, totdat de buurman(nog steeds dezelfde zeikerd)al om 6 uur kwam klagen dat het teveel herrie was. De meesten gingen er toen maar vandoor, maar met een paar man zijn we gezellig nog een paar uur blijven hangen.
Maandagochtend gingen Maaiken en ik naar Alotenango. Een vreselijke busrit gehad met Boef die helemaal in de verdrukking kwam in de overvolle bus en het zweet dat me aan alle kanten uitbrak. Gelukkig stroomde de bus na een kwartier een eind leeg en konden we normaal gaan zitten. In Alotenango gingen we de timmerwerkplaats bezoeken van Nederlandse Suzan. Hier werkt ook Jeroen, een Nederlander die ik een paar jaar geleden heb ontmoet. Een prachtig project waar de kinderen de eerste beginselen van houtbewerking leren en waar ze na schooltijd terecht kunnen. De spullen die ze maken worden dan weer verkocht en de opbrengst is voor de kinderen zelf.
Terug in Antigua was ik vlakbij de dierenzaak van m´n Guatemalteekse vader, Maco. Aangezien ik geen zin had om de volgende dag weer helemaal hier naar toe te lopen, bleef ik maar even wachten totdat ie terug was van z'n lunchpauze, zodat ik alvast afscheid van hem kon nemen. Maar hij wilde me absoluut iets cadeau geven en ik moest de volgende dag maar weer terug komen van hem. ´s Middags was Edgar, m´n huisbaas, voor de zoveelste keer m´n douche aan het maken en ik vertelde hem over de gigantische kakkerlak die ik de avond ervoor in m´n kamer had. Hij was op z´n rug terecht gekomen, maar toen ik hem wilde vangen, was ie ontsnapt en achter m´n bed gerend, met als gevolg een vrij slechte nachtrust. Meteen besloot Edgar alles in m´n studio aan te kant te gaan schuiven, maar geen kakkerlak te zien. ´s Avonds kwamen Klaas en Anne eten, maar m´n gasfornuis deed het opeens niet meer. En bij Maaiken kon er sowieso niet gekookt worden, want haar gasfles zat niet goed aangesloten. Dus Edgar maar weer eens erbij geroepen, die had tenslotte ook de gasfles opzij geschoven en daar ging ik echt niet zelf mee aan het knoeien. Gelukkig had hij het snel weer gemaakt en kon ik aan m´n befaamde kip met sausgerecht beginnen. Hierna weer lekker zitten pokeren, wat ik zomaar had gewonnen. De kakkerlak kwam de volgende dag ook weer tevoorschijn, dus volgens mij kroop ie gewoon onder de deur door.

Na een laatste nacht met Boef ging ik haar terugbrengen naar Tony. Ik wilde dit niet tot m´n laatste dag uitstellen en dat was maar goed ook, want wat viel het me weer vreselijk zwaar. Daarna doorgelopen naar een hotel met zwembad, waar Maaik en ik zowat de hele dag hebben liggen slapen. Een paar keer een minuutje het water in geweest, was ijskoud. Daarna liep Maaik terug naar huis, ze voelde zich al de hele dag niet zo lekker, en ik moest helemaal naar de markt voor het afscheidscadeau van Maco. Hij had 2 tassen voor me, erg lief.
Woensdagmorgen had ik het druk met proberen m´n boeken te ruilen, waardoor ik de halve stad door moest. Maar meteen bij alle bekenden waar ik langskwam afscheid genomen; de dames van m'n wasserette, Luis van het restaurant, Irene die m'n mooie tafelkleedje heeft gemaakt en op school. Met de lunch wilden we naar een restaurant in de heuvels. Het vervoer werd geregeld door een hotel in Antigua en we werden door een rare auto met een soort partytent-afdak opgehaald. Heerlijk gegeten met een prachtig uitzicht op de vulkanen. Nog nooit zo'n prachtig onderhouden toegangsweg gezien als hier. Hierna dook Maaiken weer d'r bed in, ze werd steeds zieker, en ging ik de toeristenmarkt in voor de laatste inkopen. Nog m´n shuttle naar het vliegveld geregeld, die ik nergens kon vinden voor 10 uur, dus dan maar om 9 uur ophalen. Ook druk bezig geweest met het inpakken van m'n backpack. Ik had het idee dat er helemaal niet zoveel mee terugging en dat m'n tas zelfs niet eens vol zou komen, maar dat viel gruwelijk tegen. Ik kreeg er dus echt niet alles in, maar moest stoppen omdat het tijd was voor het eten. Maaiken was zo ziek geworden dat ze thuis bleef, maar met een paar anderen een heerlijke schnitzel gegeten en daarna nog even naar café No Sé geweest. Dat werd niet erg laat, want ik was erg moe van die laatste drukke dagen met het nog van alles moeten doen en heel wat kilometers rondlopen. Ook wilde ik graag die backpack ingepakt krijgen, dus al vroeg afscheid genomen van iedereen. Ik had al een tijdje darmproblemen, dus die gigantische schnitzel was niet zo'n goed idee geweest, om 3 uur werd ik hartstikke misselijk wakker.

En toen brak m´n laatste ochtend aan, al erg vroeg om half 7, na niet al teveel slaap. Uiteindelijk lukte het om nog bijna alles in m´n backpack te krijgen na het achterlaten van wat kleding. Dit kon bij de rest van de spullen die Edgar voor me wilde bewaren. Het was Maaik gelukkig gelukt om haar bed uit te komen, maar het ging nog steeds niet zo best. Chichi stond al om 8 uur op de stoep, die had de vorige avond niet kunnen komen. Ook van hem kreeg ik nog een mooi cadeau, wat met heel veel moeite in m´n tas kon. Toen kwam Edgar ook nog met iets aanzetten, maar dat neemt Maaiken in januari voor me mee, had geen puf meer om die backpack nog een keer open te ritsen. Na het afscheid van de buurvrouw, Edgar en z´n vrouw Nely en Chichi was het wachten op de shuttle die er rond 9 uur was. Na een laatste knuffel van een wankele Maaiken zat ik dan de laatste 15 minuten over de hobbelsteentjes van Antigua. Getverderrie, die laatste dagen vraag je je echt af waarom je überhaupt nog naar Antigua wil gaan, alleen maar om je niet zo rot te hoeven voelen als je weer weg moet.
Op het vliegveld was weinig te doen, behalve bij het inchecken bij Delta. Natuurlijk waren er voor de vlucht naar Amerika weer allerlei andere regels, er mocht geen poeder en koffie in de handbagage. Dus al m´n Zuko en pak koffie in de backpack gedaan, waar gelukkig alles een beetje was gezakt zodat het er nog net bij kon. Ik zette m´n backpack bij het inchecken op de weegschaal en zag vanuit m´n ooghoek 55 staan. Ik neem aan dat dit 55 pond was, dus ruim 27 kilo, een nieuw record! Ik had al een hoop mensen met veel bagage gezien, die allemaal bij moesten betalen. Aan mijn tas werd alleen een label gehangen met "heavy" en er werd verder niks gezegd. Daar kwam ik mooi mee weg. Daarna nog een hele tijd buiten zitten roken en wat lopen ouwehoeren met alle straatverkopers.
Het vliegtuig was bijna leeg, wat waarschijnlijk kwam omdat het Thanksgiving was en iedereen al bij de familie aan de kalkoen zat. Na 4 uur was ik in Atlanta. Hier had ik zo tegenop gezien. Ik had een trauma opgelopen van m´n vlucht van Canada naar New York een paar jaar geleden, met vreselijk onbeschofte douanemensen. Ook had ik al zoveel verhalen gehoord over urenlange rijen voor de douane en altijd een hoop gedoe. Maar ik hoefde maar een paar minuten te wachten en werd geholpen door een erg aardige man. Alleen had ik een bepaald immigratieformulier niet. Ik had hier wel van gehoord en het nog geprobeerd aan te vragen via internet, maar ik kreeg die site niet geopend in Guatemala. Dus ik zou het wel zien. Natuurlijk werd er meteen naar het formulier gevraagd en werd ik onder begeleiding naar het douanekantoortje gebracht. Hier zaten nog een paar mensen te wachten, naar bleek met vooral Green Card-problemen. Want je werd niet naar de balie geroepen om rustig je probleem te kunnen bespreken, maar alles werd luidkeels door het hele kantoor geroepen. Ik heb me rot gelachen! Ook toen er iemand moest bellen omdat ie geld nodig had, werd dit gewoon op de luidspreker gedaan. Privacy kennen ze hier blijkbaar niet. Ik moest zowaar wel naar de balie komen, waar ze het vreselijk raar vonden dat ik nog nooit van de Esta had gehoord(had ik maar even gelogen), maar toen ze hoorden dat ik uit Guatemala kwam, begrepen ze het wel (?). Na het invullen van wat formulieren en een reprimande kon ik na een uurtje weer verder. Ook bij de overige controles was iedereen vreselijk vriendelijk en het was lekker rustig, heerlijk die Thanksgiving. Ik moest nog een uur of 4 wachten en kon niet naar buiten, dus maar op en neer gelopen tussen de rookruimte, die heerlijk groot was, de winkeltjes en het eetplein. Een heerlijke wokmaaltijd op. Ook het vliegtuig naar Nederland was heerlijk rustig en ik had 2 lege stoelen naast me. Na nog een laatste waarschuwing van de piloot dat hij van de Amerikaanse autoriteiten moest doorgeven dat er in het vliegtuig niet samengeschoold mocht worden(het blijven toch rare figuren, die Amerikanen), begon de 8,5 uur durende vlucht naar Nederland. Ik viel, ondanks alle plek, pas tegen de ochtend in slaap, maar toen was bijna iedereen net wakker geworden en werd het wat rumoeriger, dus werd een kort dutje. We landden een half uur te vroeg en ik was erg op m'n gemak naar de bagageband gelopen, na een sigaretje in het belachelijk klein rookhokje. Ik was één van de laatsten waarvan de koffer nog op de band lag, dus dat was ook erg snel gegaan. Kom ik door de schuifdeur, met expres m´n bril nog op anders zou ik niemand zien, was er nog niemand... Bij iemand een telefoon geleend, het bleek dat pa en ma er bijna waren. Kon ik buiten mooi nog een sigaretje roken en toen meteen de auto in. Helaas liep ma nog steeds met één kruk, ze had vantevoren toch wel verwacht weer beter te kunnen lopen bij mijn thuiskomst. Natuurlijk weer de cultuurschok als je op die drukke tigbaans snelweg zit in dat vlakke landschap met een grijze, regenachtige lucht erboven.
Meteen bij mij thuis al m´n spullen afgegooid, de boodschappen opgeruimd die allemaal al voor me gedaan waren en even bij alle planten het water leeggegooid(toch bedankt pa!). Daarna door naar Drunen, waar ik naar een auto moest gaan kijken omdat mijn auto was overleden tijdens m´n afwezigheid. Was een leuk autootje, dus geregeld dat ik hem de volgende dag kon laten overschrijven. Na het lekkere eten naar huis getuft met pa z'n wagen. De vorige keren had ik bij terugkeer geen eigen huis, dus dit was toch ook wel lekker. Neerploffen voor m´n grote tv met normale kleuren i.p.v. dat kleine schermpje met alles in roze en een huis waar ik in rond kan lopen i.p.v. dat ministudiootje.
Ik lag al mooi op tijd op bed, maar om 3 uur was ik klaarwakker en om 4 uur zat ik aan een boterham, had vreselijke honger. Daarna toch nog een paar uur geslapen en toen weer op tijd naar Drunen voor de auto. Lekker weer eigen vervoer, nog de hele middag bezig geweest en ´s avonds meteen naar de hiphopuitvoering van Jessy, zodat ik pas laat weer thuis was. Spike weer op d'r plek gezet en ze is zowaar wat rustiger geworden, dus de handdoek hoeft niet meer elke avond over de kooi. Eindelijk zondags tijd om alles op te ruimen en te wassen(helaas geen wasserette meer waar ik alles na een paar uur netjes gewassen en opgevouwen weer op kon halen). Maandag begon de eerste werkweek met elke dag om 7 uur beginnen, wat nog niet meeviel met m´n jetlag, ik viel steeds laat in slaap. Maar ik zit er nu alweer helemaal in, gaat altijd veel te snel!

Ik heb een geweldige tijd gehad, dus weer grote dank aan m'n beschermengeltjes en geen dank aan de opperdobbelgod, want de einduitslag Yahtzee was iets van 38-34 voor Maaik.

Foto's: http://jessicans.mijnalbums.nl

Jessica